هوالرئوف الرحیم
امروز که میلاد خانم حضرت زهرا سلام الله علیها بود، بعد از دو روز خیسوندن و پختن حبوبات هر کدوم جدا جدا، بلاخره آش دندونی پختم. آخه سر رضوان تنبلی کردم ولی دیگه سر فسقلک همت کردم و خوب هم شد الحمدلله.
خسته شدماااا اصلا نمی‌دونم چرا؟ انقدر که عصر که رضا اومد و خواب بود منم رفتم خونه مامان که بچه‌ها رو نگه دارن یه چرت بزنم. زنده شدم واقعا.
رضا هم رفته بود اسکن قلب و رادیو اکتیوی بود و کلی امشب بهم سخت گذشت که نمی‌شد بچه‌ها رو نگه داره.
بچم فسقلک که با نگاهش هی به رضا قسم می‌داد بغلش کنه. براش سوال بود که چرا رضا سمتش نمی‌ره. غصه دار بود.
روز زن هم که هفته‌ی پیش سورپرایزم کرده بود و امروز حتی تبریکم نگفت.😁 هی خودم به خودم تبریک گفتم.
رضوان که چندتا بشقاب آش خورد. رضا هم خوشش اومد. بقیه رو هم تقسیم کردم. یع کاسه دادم مامان خودم. یه کاسه مامان رضا. یه کاسه داداش. یه کاسه کوچولو مامان جون. یه قابلمه کوچولو هم واسه سر کار.
هیچی دیگه. بدین صورت و بدین شکل آش دندونی پزون به پایان رسید کارش.